En ik leefde nog lang en gelukkig... (hoop ik)

Haa

Aan alles komt één eind, een worst heeft er wel 2, mijn reis naar Nieuw Zeeland maar 1 en dat begint nu in rap tempo te naderen. Gelukkig waren de laatste weken erg de moeite waard, dus dat maakt het leed dragelijk. Aan de andere kant heb ik nu al bijna 6 weken niet meer dan 2 nachten op dezelfde plek geslapen (één uitzondering van 4 nachten Sydney daargelaten), en aangezien Nieuw Zeelandse en Australische units niet berekend zijn op 1.90 lange mensen kijk ik wel weer uit naar mijn eigen bed (waar mijn voeten niet uitsteken) en een douche die meer besproeit dan mijn onderrug en lager. Verder zijn er nog onwijs veel meer dingen/mensen/activiteiten die ik ondertussen toch wel lichtelijk mis maar dat haal ik (hopelijk en met medewerking van jullie) wel weer in in de maand voor mijn colleges weer beginnen. Baukelien bevalt het nog wel in Nieuw Zeeland, die mist nog hélémaal niks ;)

Wat wij afgelopen tijd uitgespookt hebben:
Ik had vorige keer afgesloten met mijn leuke avond in Queenstown en de gave bungy. Die avond zijn Baukelien en ik wat gaan drinken met Rachel (Iers, university of Auckland) en haar broer, was wederom erg gezellig. De volgende ochtend (vrijdag) doorgereden naar Te Anau waar we een (geplande) reünie hadden met pap en mam. Het stormde al behoorlijk toen we daar aankwamen dus maar snel even een cafeetje ingedoken om verhalen en foto’s uit te wisselen. We gingen door naar Milford Sounds, het broertje van de Doubtful sounds die ik op mijn vorige trip gezien heb. Toen we het café uitliepen stuiterde er een klein meisje tegen mij op dat Tina bleek te zijn, waarmee ik in Australie rondgereisd had en de eerste avond in Queenstown wat mee was gaan drinken. Nieuw Zeeland blijft dan toch een klein land… Na (opnieuw en nu waarschijnlijk definitief) afscheid genomen te hebben door naar Milford Sounds. Ik kan de reis en de rest van die dag beschrijven met één woord: regen. Het hoosde en niet te zuinig ook. Dat maakte alles wel spectaculair want je rijdt midden tussen steile wanden dus om de meter was er wel een huge waterval. We waren wel blij dat we een hostel hadden geboekt en niet (zoals het originele plan was) in een tent sliepen.
Zaterdag was het wonder boven wonder droog en zelfs min of meer zonnig, dus hadden we een schitterend uitzicht over de Milford Sounds. Omdat de Doubtful Sounds groter en vooral grootser zijn vond ik die net iets indrukwekkender, maar het was nog steeds waanzinnig mooi. Voor de minder bereisde rest van de familie was (en is het denk ik nog steeds) het mooiste wat ze in Nieuw Zeeland gezien hebben. De tour nam alleen de ochtend in beslag, dus afscheid genomen van p+m en doorgereden naar Invercargill waar we de volgende ochtend de boot naar Stewart Island pakten.
Die bootreis werd in de lonely planet omschreven als “it can be a rough ride”. Naar onze bescheiden mening waren ze het woordje “very” vergeten. Het deinde echt gigantisch en minstens 8 van de 25 passagiers werden echt heel zeeziek. Baukelien kon het ook niet waarderen (“doe mij nog maar 10 bungy’s als ik nu van die boot mag”) maar werd niet ziek, zelf was ik er gelukkig niet erg gevoelig voor. Aangekomen op Stewart Island moesten we nog eea regelen voor we aan de Rakiura Track konden beginnen, maar toen konden we eindelijk op weg. De track is 27 km door het Rakiura National Park en hoorde in drie dagen gedaan te worden, maar wij vonden twee dagen wel genoeg. De eerste dag was het weer lichtelijk miserabel (maar wel droog) en de track nog niet heel boeiend. De tweede dag was het weer erg lekker en de track zelf ook mooi (maar wel verrekte veel klimmen met een backpack op je rug). Veel wildlife gezien, helaas geen kiwi’s (tenminste, ik heb genoeg bruins weg zien schieten, maar of dat allemaal kiwi’s waren…). Het was definitely een van de betere tracks die ik in Nieuw Zeeland gelopen heb, Baukelien werd na de beklimming van de berg bij Queenstown opnieuw in het diepe geworpen maar kwam goed mee en kon het zelfs nog enigszins waarderen. ’s Avonds fish ’n chips (op zijn kiwi’s: fush ’n sjups) gegeten, was erg goed. De volgende ochtend met de boot terug, nu was het een erg rustig tochtje. We wilden naar de Franz Jozef Glacier, maar namen ergens een verkeerde afslag en kwamen uiteindelijk in Dunedin uit (voor degenen die de kaart van Nieuw Zeeland niet in hun hoofd hebben, zoek dit even op, je lacht je ziek). Om van dat “foutje” het beste te maken hebben we maar een lekker hostel uitgezocht, waar we een biertje op het dakterras dronken. ’s Avonds naar de Otago peninsula gereden, waar we albatrossen (erg indrukwekkend) en blue penguins (erg schattig) zagen.

Woensdag wilden we naar springfield, een dorpje voor Arthur’s Pass om daar de volgende dag door te steken. Op zijn typisch Bas en Baukeliens kwamen we daar om 14.00 aan, vonden het maar een saai gat en besloten dat we best nog door de Arthur’s Pass konden. Dat kon prima en was een schitterend stukje alpien Nieuw Zeeland. We overnachten in het idyllische (not) Greymouth in een erg mooi hostel. Donderdag even een kijkje genomen bij de Franz Jozef en Fox Glacier, wat iets verder rijden was dan we dachten, maar toch wel weer de moeite waard. Voor Baukelien was het indrukwekkend, voor mij bleef het indrukwekkend en uiteindelijk hebben we besloten dat de Franz Jozef toch echt de mooiere is (dus voor mensen met reisplannen ;) ). ’s Avonds weer terug naar hetzelfde hostel in Queenstown waar we voor ons “Christmas Eve” dinner overheerlijke wraps hadden. Baukelien had het helemaal gehad met koken, dus sinds een paar dagen hebben we de afspraak dat ik kook en Baukelien afwast, wat erg goed bevalt.
Vrijdag (eerste kerstdag) gingen we naar Marahau, het dorp bij Abel Tasman National Park. Er was echt helemaal niemand op de weg (dwz, nog minder dan de 25 auto’s per uur die je normaal gesproken tegenkomt) behalve een erg ongelukkig (kerst)konijn wat voor de auto sprong. Aangezien het echt waanzinnig lekker weer is maakten we 10 km voor Marahau maar even een stop in Kaiteriteri waar we lekker op het strand gelegen hebben (wees maar blij met jullie witte kerst… ik weet wel waar ik de voorkeur aan geef). Daar kwamen p+m ook weer bij ons dus zo hadden we ’s avonds in Marahau tegen alle verwachtingen in toch nog een gezamenlijk kerstdiner. Zaterdag gingen mama en ik een klein stukje Abel Tasman Track lopen terwijl Baukelien en papa per kayak het park gingen verkennen. ’s Middags zijn wij doorgecrossed naar Picton, p+m bleven achter. Zondag hebben we in Picton wederom een track gelopen, nu in de Marlborough sounds. Qua moeilijkheidsgraad viel hij erg mee, qua uitzichten was hij erg de moeite waard (ik heb mijn zoveelste “bergen met water”-foto gemaakt). ’s Middags een paar potjes geschaakt, maar Baukelien moet nog een hoop oefenen. ’s Avonds kwam er echter een man uit het hostel naar me toe die ons had zijn spelen en mijn uitdaagde. Het eerste potje verloor ik kansloos binnen 10 minuten, het tweede potje duurde ruim een uur en heb ik uiteindelijk gewonnen, wat mij erg goed deed.
Maandagochtend afgesproken met p+m in de “picton village bakkerij” (jep, Dutch owners), waar we een lekker broodje hadden en daarna de ferry op naar Wellington. Snif, het was nu een definitief afscheid van wat toch wel het mooiere eiland van NZ is. Van Wellington naar Wanganui waar we overnachtten.
Dinsdagochtend werden we wakker met regen, en toen we vertelden dat we naar de Waitomo caves wilden werd dat ons door de eigenaar van het hostel sterk afgeraden (omdat met te hevige regenval de grotten onbegaanbaar worden). Eigenwijs als wij Vogelaars zijn gingen we toch naar de caves. Het regende de hele weg, maar toen we aan het begin van de middag aankwamen werd het droog en bij de I-site vertelden ze ons dat ’s middags alle activiteiten doorgingen. Wij onze tour geboekt voor de ruakuri en glow-worm grot. De eerste is een van de grootste van NZ, met een wandeling 1,6 km (!) diep de grot in. Hier en daar zagen we al een enkele glowworm, en verder veel stalactieten, stalagmieten en andere voor geologen interessante verschijnselen. De tweede grot was wat minder groot en diep, maar hoogtepunt was de glowworm grot waar je met een bootje heen gevaren wordt. Als je daar om je heen kijkt is het echt of je naar een sterrenhemel kijkt, honderden glowworms die allemaal lichtpuntjes op het plafond van de grot vormen. ’s Avonds overnacht in het dorp Waitomo Caves, daarna doorgereden naar Auckland. Daar kwamen we om 12.00 uur aan in een prima hostel in Parnell (een van de vele, vele suburbs van Auckland), een half uur van het centrum en niet te ver van mijn oude kamertje. Aangezien we aangekomen waren op de eindbestemming werd het toch eens tijd om van onze Betsy af te komen. Ik had een week eerder al een mailtje naar alle leden van de tramping-club gestuurd en er waren wat aarzelende reacties gekomen. Uiteindelijk zijn we de auto voor een redelijk tot goede prijs aan één van hen kwijtgeraakt, dus dat verdiende wel een biertje. Het voelt nu wel vreemd om geen auto meer te hebben, aan de andere kant heb ik hem hier ook niet heel hard meer nodig en in mijn handbagage krijg ik hem ook niet mee, dus dan is wat geld ook niet mis. Komende dagen komen p+m ook naar Auckland en vieren we samen oud en nieuw. Daarna is het echt (zo goed als) afgelopen, snif.

In Auckland heb ik mijn eerste verhaal geschreven, in Auckland sluit ik het avontuur ook weer af. Het was een onwijs gaaf half jaar, veel geleerd, veel gedaan, veel vrienden gemaakt. Het kende uiteraard ook zijn mindere momenten, maar dat heb je toch in zo’n lange tijd en dat maakt dat je de betere tijden weer extra waardeert. Ook zal ik sommige Nederlandse dingen weer wat beter waarderen als ik terug ben, maar ik denk toch wel dat ik veel Nieuw Zeelandse dingen ook ga missen.
Ik vlieg 2 januari van Auckland naar Seoul, heb dan een erg lange tussenstop in Seoul maar als het lukt ga ik dan even snel een kijkje nemen in Seoul, lijkt me ook wel gaaf. 3 januari vlieg ik dan van Seoul (10.30) naar Amsterdam (14.30) met vlucht KE0925. Theoretisch gezien duurt de vlucht dus 4 uur maar ik vrees dat het in de praktijk neerkomt op ietsje meer. Vanaf Amsterdam nog door naar Harkstede, en dan kan ik de 10e of 11e weer mijn kamer in Utrecht in, al zal ik mijn best doen om voor die tijd al even langs te komen.

Dit was de laatste update, dus mijn laatste avonturen in NZ en Seoul moeten jullie maar horen als ik terug ben. De laatste avonturen van Baukelien (voor degenen die het interesseert) zullen ietsje later volgen. Ik vond het zelf leuk om deze verhalen te typen, het werd een soort van virtueel dagboek van mij en als ik mijn eigen verhalen zo teruglees kom ik soms al dingen tegen die ik min of meer vergeten was. Ik hoop dat jullie het een beetje leesbaar vonden en bedank iedereen voor het lezen en het al dan niet geven van reacties.

Rest mij iedereen alvast een gelukkig nieuw jaar te wensen (als je om 12 uur ’s middags een klein stemmetje “happy new year” hoort roepen, dat ben ik!) en ik hoop dat ik jullie snel weer zie.

Cheers
Bas