The (in)finite sadness én het Grote Avontuur 2

Eigenlijke titel: The (in)finite sadness of saying goodbye én Het Grote Avontuur deel 2: Australië (maar dat paste niet ;) )

Zoals deze titel al aangeeft voel ik me op het moment een beetje dubbel: ik voel me redelijk kut vanwege het afscheid nemen en ik heb onwijs veel zin om naar Australië te gaan. Nu ik dit schrijf overheerst the droevenis, dus daar begin ik maar mee.

Sinds vorige week is het afscheid nemen langzaam al begonnen: mijn vaste squashmaatje Rosanna (kiwi) en Stefan (nl) waren de eersten, daarna volgden er steeds meer. Sommige mensen kende ik (nog) niet zo goed, om anderen gaf ik niet zoveel, dus dat was nog wel te doen en verder had ik toen ook nog tentamens om over te stresssen. Zondagochtend (4 uur) ging Martijn weg, ik had hem op het vliegveld afgezet, en hoewel geen emotioneel afscheid (ik zie je over 3 maanden wel meer, Marty), was het wel het eerste teken dat het er echt op zat. Maandag mijn laatste tentamen, wat beter ging dan verwacht, misschien toch nog wel een B. 's Middags ben ik er nog één x op uit getrokken, naar Piha Beach, een van nieuw zeelands mooiste stranden, wat wel gaaf was. 's Avonds waren er wat afscheidsfeesten, eerst naar het Huia(Huia is een andere internationale studentenflat, waar ik de laatste weken veel mensen heb leren kennen) feest, wat erg gezellig was, al speelde de redelijk grote hoeveelheid alcohol daar ook wel een rol bij. Nadat ik daar afscheid genomen had van iedereen, was het terug naar Whitaker place voor de verjaardag/afscheidsfeest van Rachel, wat ook gezellig was. Daar heb ik ook afscheid genomen van Christianne, wat misschien de meest droevige was want haar ik vond echt heel aardig, en de kans is het kleinst dat ik haar nog een keer zie. Vandaag met een lichtelijk duf hoofd begonnen met opruimen, ik heb Jessica nog geholpen met het vinden van "the bean game" in Auckland, waar ze erg blij mee was. Daarna ook afscheid genomen van haar, wat ook niet leuk was, maar ze komt binnenkort naar Europa dus daar zijn weer mogelijkheden voor om die nog een keer te zien. Het volgende afscheid wordt het grootste, want dan ga ik zelf weg, dus dat wordt het ook lekker droevig zijn op het vliegveld.

MAAR

als ik dan eenmaal op het vliegveld ben kan het grote avontuur (deel 2) gaan beginnen. Ik vlieg om 6.15 in iets meer dan 3 uur naar Sydney, stop-over van 3 uur en dan nog een x 3 uur naar Darwin. Door het tijdverschil kom ik dan om 13.15 in Darwin aan, en dan heb ik 1,5 dag voor mezelf om te acclimatiseren (35 graden en high humidy daarzo, dus dat wordt zweten). Vrijdag begint dan mijn bustour van Darwin naar Adelaide (zoek het zelf maar op op google maps als je het niet weet). Eerst 3 dagen naar een national park in de buurt van Darwin, daarna langzaam naar het zuiden, met uiteraard Ayers Rock als (geologisch) hoogtepunt (mooie quote van een noorse vriendin: "I don't see why you're going on a tour for two weeks to look at that rock!" My reply: "I'm a geologist, I'll be looking at rocks the rest of my life"). Als ik in Adelaide ben heb ik daar min of meer 1 dag voor ik doorvlieg naar Sydney, daar kom ik als het goed is Agnes nog een keer tegen, blijf dan 2 dagen in Sydney en vlieg dan terug naar Auckland. Daar kom ik als het goed is mijn papa en mama tegen, en een paar dagen later ook mijn zus, dus daar kijk ik nu al naar uit. Ik weet wel meer details dan dit voor de komende 6 weken, maar om dubbele verhalen te voorkomen, krijgen jullie die de volgende keer (hopelijk vanuit een ge-airco't internet café in Alice Springs (op het moment 42 graden)).

Nu al zoveel mensen weg zijn en mijn kamer ook steeds leger wordt wil ik eigenlijk nog maar 1 ding, weg uit Whitaker, maar daar moet ik nog even een paar uur op wachten. Ik ga nog even het laatste opruimwerk doen en dan kijken of ik de laatste paar mensen hier nog kan vervelen met een laatste rondje bean game.

Ik ga er vanuit dat ik zo hier en daar wel even wat kan internetten, dus er volgen vast nog wel meer berichten, maar ik kan niks meer garanderen.

Cheers
Bas