Back in NZ

Haa allen

(eerste mededeling: Een welkom aan de nieuwe lezers die eigenlijk geïnteresseerd zijn in de verhalen van mijn zus, maar het met mijn schrijfstijl moeten doen. Ik wens u sterkte ;) )
(Tweede mededeling: erg lang verhaal, sorry ;) )
Ik heb nu wat minder toegang tot internet, maar wel permanent toegang tot mijn laptop, wat betekent dat mijn verhalen nog langer worden, want ik kan nu elke avond wat toevoegen. Ik ben inmiddels weer op Nieuw Zeelandse bodem, wat toch een stuk lekkerder staat dan Australische. Enige jammere is dat het weer tot nu toe nogal tegenvalt, het is absoluut niet warm (graadje of 20) en regent veel. Als meevaller voor jullie betekent dat, dat ik waarschijnlijk niet meer als de neger die ik nu ben thuiskom, dus hoeven jullie je daar niet meer aan te ergeren.

Ik had een goede vlucht terug naar Auckland afgezien van 2 uur in de rij voor ik in kon checken. Ik had een klein beetje vertraging tijdens de vlucht en ik ben volledig door de douane gecheckt (i.e. ik mocht zo doorlopen bij customs op mijn nog steeds geldige studentenvisum, maar werd vervolgens door de bio-security aan een grondige check onderworpen). Daarna mocht ik eindelijk van het vliegveld af, kan ook even een tijdje geen vliegveld meer zien. Daar werd ik opgewacht door mijn geweldige pap en mam, was erg fijn ze weer te zien. Die hadden me in hun camper naar de camping gereden, een tent opgezet waar ik ’s avonds in kon slapen, en daarna naar Auckland om uit eten te gaan. Mijn ouders ook meteen een korte rondleiding gegeven langs alle “hoogtepunten” van Auckland. De dag daarna wat spullen geregeld voor de auto en wat brieven opgehaald thuis. Toppunt was een brief van mijn ouders die ze op 7 augustus verstuurd hadden en nu dus eindelijk aangekomen was… ’s Avonds pannekoeken gegeten en wat spullen opgehaald bij Marieke en Kirsten, die helemaal alenig achtergebleven waren in Auckland. Was gezellig om even bij te kletsen en de pannekoeken waren ook erg goed.
Vrijdag daarna rustig opgeruimd en mijn zus opgehaald bij het vliegveld. Ik was me alweer aan het voorbereiden op minstens een uur wachten op het vliegveld maar de vlucht van mijn zus was maar liefst een uur te vroeg, dus ze we kwamen elkaar precies tegen bij de uitgang, en 3 minuten nadat ik de auto geparkeerd had gingen we alweer op weg.
Eerste stop was het immer pittoreske Taupo, het dorp wat ook elke keer saaier wordt als je er komt. Het hostel was gelukkig wel goed en na een goede maaltijd vroeg naar bed gegaan: ik gaar van 350 km rijden, mijn zus gaar van de jetlag.
Zaterdag door naar Wellington, waanzinnig slecht weer tot we in Wellington aankwamen, daar scheen de zon. Daar hadden we Mount Victoria gescaled wat een mooi uitzicht gaf over Wellington. ’s Avonds een biertje gepakt in wat één van mijn beste pubs tot nu toe was in NZ.
Zondag niks gereden, maar met pap en mam afgesproken in Wellington, en met zijn 4en hét museum van NZ bezocht, waar we best een tijd mee bezig waren en daarna nog een rondje door de stad gelopen (wat zoals in alle NZ steden een erg kort rondje was).
Afscheid genomen van pap en mam met de afspraak elkaar over een paar dagen in Dunedin tegen te komen.

Maandag was een reisdag, eerst de ferry naar Picton, deze keer bij daglicht wat stiekem toch wel erg mooi was. Het laatste stuk van de ferrytocht gaat namelijk door de Marlborough Sounds, wat een gaaf stuk natuur is. Daarna in de auto zover rijden als we konden, de volgende stop was namelijk Mt. Cook, wat een redelijk eind weg was (667 km volgens de lonely planet). Hou daarbij rekening met een maximumsnelheid van 100 km/uur, een hoop trage campers op bochtige 2-baanswegen (niet inhalen dus) en het verbluffende feit dat de snelwegen van NZ dwars door dorpen lopen en je niet vreemd op moet kijken van stoplichten, 50-km zones en miniatuur op- en afritten. Daar staat tegenover dat rijden in NZ toch wel erg gaaf blijft, zeker met mooi weer (wat we tot een uur of 2 ’s middags hadden), want dan is het genieten van de spectaculaire uitzichten. Ondanks alle ellende op de weg hebben we toch Timaru gehaald (499 km van Picton). Het was toen wel 6 uur ’s avonds, en aangezien we om 7 uur ‘s ochtends de ferry opreden was het een redelijke gare dag, nog erger gemaakt door het hoosweer wat we van 2-10 ’s avonds hadden.
Dinsdagochtend was er geen wolk te zien (Quote van Baukelien: “Hee, waar komen die bergen ineens vandaan?”) wat maar goed is ook want we reden eerste naar Lake Tekapo wat onwaarschijnlijk turqoise is, echt ongelooflijk mooi, daarna door naar Mt Cook zelf. Daar 4 uur gehiked rond de berg, erg mooie uitzichten en lekker weer, was helemaal top. Helaas zijn er geen paden de berg op, dus je blijft toch op een nietige hoogte van 900 meter steken (tegenover de 3700 meter van Mt Cook).
Aangezien twee van mijn vriendinnen nu in Queenstown zitten en we “maar” 200 km (reizen door NZ verandert je kijk op afstanden, echt!) daar vandaan zijn is het plan gewijzigd en gaan we naar Queenstown.

Woensdag dus doorgekacheld naar Queenstown, goede reis gehad met een enkele scenic stop. Het hostel waar ik in de semester break zat was vol, maar in een ander hostel konden we wel terecht en dat beviel ook prima. 's Middags gingen we vol enthousiasme (that is: ik vol enthousiasme, Baukelien wat dubieuzer) de ben lomond trail doen. Voor degenen met een goed geheugen, ja die heb ik tijdens de mid-semester break ook al gedaan, maar toen moesten we na 3 uur stoppen door de sneeuw. Nu zijn we wel tot de top gekomen, maar dat laatste uurtje wat ik in de semester break niet gedaan had was wel kritisch. Het was echt ontzettend zwaar, maar het uitzicht vanaf de top was wel spectaculair.
's Avonds eerst afgesproken met Rachel (uni of Auckland), samen met haar en haar broer 2 biertjes gedronken en bijgekletst was gezellig. Daarna ging ik met Christina en Christina (waarmee ik gereisd heb in Australie) een kroegentocht doen, wat echt briljant was. Waarom precies laat ik maar even in het midden ;). 4 uur na onze reunie was het alweer tijd om afscheid te nemen, want ik moest niet te laat naar bed.

Op donderdag hadden bauk en ik namelijk de Nevis Highwire bungy geboekt en ik moest baukie beloven met een niet te duf en/of brak hoofd bij die bungy te staan. Dat was me behoorlijk gelukt, alhoewel ik ook wel eens fitter ben opgestaan. De bungy zelf kan ik maar één ding over zeggen: waanzinnig GAAF. Het meest significante detail van deze bungy heb ik namelijk nog niet verteld: hij was 134 meter hoog (de één na hoogste ter wereld). Geloof me, als je daar boven staat is dat heel hoog. Na een subtiel aftellen van de crew toch gesprongen en het is echt onwijs vet. Baukelien sprong na mij, en vond het ook echt waanzinnig gaaf. Ik zit nu (5 uur later) nog steeds met een adrenaline rush dit verhaal te vertellen. Had ik al gezegd dat het gaaf was?

Anyway, nu maar even een relaxed middagje in Queenstown, waaronder dit bezoek aan Patagonia, de allerlekkerste ijszaak die ik ooit ben tegengekomen met gratis Wifi.

Zometeen weer afgesproken met Rachel en nu komt Baukelien ook mee, dus dat wordt hopelijk nog wel een gezellig avondje. Morgen door naar de Milford Sounds.

Aangezien Wifi internet een beetje traag is kan ik niet al mijn foto's er op zetten. De foto's van Australie staan nu wel allemaal online, dus geniet ervan (picasaweb.google.com/basvogelaar).

Het is inmiddels nog maar 2 weken en 2 dagen voor ik de terugreis moet aanvaarden, ik kijk er lichtelijk naar uit om heel veel mensen weer te zien en weer een eigen bed te hebben (waar ik in pas) en een goede douche (waar ik onder pas). Aan de andere kant bevalt het reizen me nu ook nog supergoed, dus ik ga nog even verder met maximaal genieten van dit geweldige land.

Cheers
Bas