Full circle

Hallo

Ongelooflijk maar waar, Australie zit er al weer (bijna) op. Zoals altijd met dat soort dingen: het voelt alweer een eeuwigheid geleden dat ik in Nederland was en tegelijk voelt het ook alsof ik nog veel langer in Australie zou moeten zitten. Maar goed, het is zoals het is, en natuurlijk hebben we de laatste maand en dus Indonesie nog.

Waarschijnlijk gaan we daar de trend doorzetten die zich afgelopen weken in Australie heeft voorgedaan: we doen het maar ietsje rustiger aan. Hoe leuk autorijden door een mooi land met goeie muziek ook is, op gegeven moment heb je het ook wel weer een beetje gehad. Wat niet wil zeggen dat we helemaal niks meer gereden hebben, in de tweede helft van de trip hebben we nog steeds een ruime 2500 kilometer afgelegd. Maar hele dagen rijden zat er nu niet meer bij, meestal was het 200 hier en 400 daar en op de vrijwel lege Australische wegen duurt het dan toch niet meer dan een uurtje of 4. Dat neemt niet weg dat het wel af en toe spannend kan worden. Zo hadden we een alcoholcontrole, een inhaalmanoeuvre die ietsje krapper was dan gepland, iemand die 30 meter voor ons reed en besloot dat een handrem u-bocht met 110 een prima idee was, overstekende kangoeroes en een kudde schapen die de weg overstak. Om nog maar te zwijgen over beroepsspookrijders (voor de uitleg: veel mining machinery is zo groot dat het beide banen van de Australische snelweg inneemt. Als dit vervoert wordt rijdt er iemand een kilometer van tevoren op jouw weghelft je tegemoet om aan te geven dat je aan de kant moet).

Aangezien we ’s ochtends onze tent altijd al vroeg uitgebrand werden was om 6 uur ’s ochtends op staan geen uitzondering, dus zelfs als we 4 uur reden waren we nog aan het eind van ochtend op bestemming en hadden we de rest van de dag nog. Na Carnarvon was onze volgende bestemming Shark Bay National Park. Daar komt ’s werelds grootste, uitgebreidste, mooiste kolonie stromatolieten voor, wat leuk was voor een kwartiertje (want he, het zijn toch maar hompen stenen/cyanobacteriën). Verder had je er Shell beach, een strand wat alleen maar bestaat uit schelpjes. Dat was leuk voor 5 minuten (en 1 goede sinterklaasfoto). Daarna door naar Monkey Mia, wat eigenlijk bestaat uit 1 caravan park. Maar er worden elke ochtend wilde dolfijnen vanaf het strand gevoerd, wat leuk was om naar te kijken, alhoewel de emoe die even uitgebreid in onze kofferbak ging lopen zoeken naar voedsel ook wel vermakelijk was. Daarna hebben wij uitgebreid aan het strand en zwembad gelegen om vervolgens de lange tocht naar Denham te maken. Daar gingen we naar een museum wat in de Lonely Planet beschreven stond als ‘1 van de beste van WA’ maar dat viel nogal tegen. De camping viel ook tegen, de strandwandeling bij zonsondergang was dan wel weer prima. Daarna op reis naar Kalbarri. Hier wilden we gaan surfen (geen surfborden te huur), daarna maar een tour doen (onvoldoende inschrijvingen voor de tour) dus toen hebben we zelf maar een hike gemaakt en lekker gezwommen. En Michelle heeft een groots en episch gevecht gehad met ‘Mr Persival’, de lokale alpa-pelikaan. Het was toen 5 december, dus ‘s avonds sinterklaas gevierd bij kaarslicht, met gedichtjes en pepernoten (en cadbury chocolade en bier). De volgende dag reden we door naar Geraldton, de één na grootste stad van West Australie (een gebied ter grootte van half Europa), met maar liefst 40.000 inwoners. Daar was ook een museum, wat maar liefst zo indrukwekkend was dat we de volgende dag terugkwamen (het hielp dat het gratis was). Verder verhuurden ze in Geraldton ook surfplanken en de winkeleigenaar was zo aardig om er spanbanden bij te geven, dus met surfplank op het dak reden we verder (dan voel je je wel op en top surftoerist in Australie). Het was leuk om weer even te oefenen, al had ik aan het einde wel weer last van de teen die ik eerder verrekt had, even rustig aan doen dus. Tot slot kon je er ook nog sandboarden, wat ongeveer indentiek is aan snowboarden, maar dan, u raadt het ongetwijfeld al, op zand (lees: de gigantische duinen vlak onder geraldton). Echt hard ging het niet maar ik bleef over het algemeen staan wat ik al een hele prestatie vond. Michelle vond sleetje rijden op de snowboard eigenlijk leuker, dus heeft zich voornamelijk daarop uitgeleefd. Vanaf Geraldton door naar Cervantes, waar we de Pinnacles bekeken (zie een paar blogs terug). Dezelfde dag nog verder naar Yanchep National Park. In tegenstelling tot de andere National Parks van West Australie was dit park grotendeels aangelegd, wat het overigens niet minder mooi maakte. En de chocolate shop in het park zorgde er ook voor dat Michelle en ik weer even aan onze chocolade verslaving konden voldoen. En toen weer terug naar Perth.

Maar we hadden nog 5 dagen over en aangezien 5500 kilometer niet genoeg was scheurden we Perth vrolijk voorbij om door te gaan naar Yallingup waar we de Ngilgi Cave bezochten. Dat was extreem de moeite waard, wat nogal wat wil zeggen, aangezien ik toch best wel wat grotten bezocht heb en ook wel enigszins iets weet over limestones, potholes, karsts en mineral precipitation en alle andere termen waarmee je vrijwel standaard doodgegooid wordt. Dat lag voor een groot deel aan de opzet: een gids liep met je mee tot de ingang, zei wat je wel en niet mocht doen, vertelde wat je kon zien bij elk van de 3 gangen die je vanaf de ingang kon zien en daarna mocht je gaan en staan waar je wilde. Halverwege de grootste van de 3 gangen stond een tweede gids, die een continu verhaaltje vertelde en waar je bij kon komen en weer weg kon lopen als je zin had. Haar didactische skills waren echter dusdanig dat we vol plezier hebben staan luisteren naar een 30-minuten durend college speleologie. Verder waren er een aantal formaties die ik nog nooit had gezien of waar ik zelfs maar van gehoord had, wat het extra boeiend maakte. De tweede activiteit was een beetje een deceptie: er was een aboriginal cultural centre in de buurt, maar die was om onbekende reden gesloten. Die avond eindigden we in Margaret river, waar we voor de luxe maar eens een camping met stroom genomen hadden zodat we een filmpje konden kijken (en mobieltjes en camera’s e.d. opladen).
Vanaf Margaret River gingen we door naar Albany. De aboriginal-naam voor Albany vertaald naar ‘place of rain’ en zelfs voor ons was dat waar. Vanaf het moment dat we Margaret River verlieten totdat we een paar dagen later in York aankwamen heeft het voor mijn gevoel geregend. Is uiteraard niks van waar, het miezerde zo nu en dan een beetje en het grootste deel was het bewolkt maar droog, maar na 3 weken niks dan strakblauwe lucht was dit wel ff wennen. Het mocht echter de pret niet drukken, we zijn nog een keer de treetopwalk over gestuiterd en in Albany zijn we naar de blowholes gegaan (gaten in de klif waar een sterke luchtstroom uitkomt elke keer als er een golf tegen de klif aanslaat), hebben ons eigen paradijselijke strandje gevonden, hebben een 19e eeuws schip van binnen gekeken (waarvan ik de man die kaartjes verkocht de grootste attractie vond: het was een Nederlandse hippie, die liftend van Nederland naar Kabul was gegaan, in Iran opgepakt, om te ontsnappen zich tot moslim liet bekeren, vervolgens naar Australie is gezeild waar hij nadat zijn visum verliep toch maar is gebleven om 10 jaar later zijn Australisch staatburgerschap te krijgen) en zijn naar een museum geweest. Toen was het toch echt wel mooi geweest en gingen we terug richting Perth. De laatste nacht hebben we doorgebracht in de idyllische plaats York. Dat is volgens de Lonely Planet een van de 7 highlights in het gebied rondom Perth. Dit geeft aan hoe weinig er te doen is in het gebied rondom Perth. York is een lelijk, saai, klein stadje met 3 straten (waar een paar historische gebouwen aanstaan). De camping was boven verwachting en aangezien we nog een fles whisky hadden die op moest werd het een vrolijke avond.
Daarna kwamen we eindelijk weer aan in Perth waar we onze zooi dropten bij ons hostel, onze auto een uitgebreide poetsbeurt gaven (hij was ineens weer wit van buiten en zwart van binnen, ipv omgekeerd) en leverden de sleutels in. Om onze behouden terugkeer te vieren gingen we naar Skyfall, wat een zeer leuke film is. Die avond sliepen we voor het eerst in 3 weken weer eens heerlijk in een bedje, wat toch ook een vorm van luxe is. Vandaag was het grote uitzoeken/inpakken/uitpakken/weggooien/opnieuw inpakken-festijn en verder hebben we wat laatste dingetjes in Perth afgerond. Zometeen online inchecken en dan begint alweer het laatste deel van dit 8-maandse avontuur: Indonesië. We vliegen om 22.15, komen dan door tijdsverschil om 2 uur aan om door te rollen naar ons resort. En vanaf daar zien we wel weer verder.

Ik heb een gave tijd in Australie gehad, veel gedaan, veel geleerd, ga het fantastische weer en de Cadbury Chocola en Schweppes Agrum sowieso missen, maar aangezien het financieel gezien toch echt wel gunstiger is om ongeveer op elke andere plaats in de wereld te zijn, kan het ook geen kwaad om Australie weer te verlaten. Nog los van het feit dat ik al mijn trouwe bloglezers binnenkort maar weer eens op moet gaan zoeken.

Ik hou jullie op de hoogte

Cheers
Bas