Helse hitte en paradise beach

Hello

Zo, het eerste stuk zit er weer op. Maar alhoewel jullie ongetwijfeld nieuwsgierig zijn naar mijn vakantieverhalen begin ik eerst nog even met mijn laatste weken in Perth. Die verliepen namelijk best wel soepel. Mijn werk was ruim bijtijds af, een aangezien ik nog 2 vrije dagen over had heb ik die maar besteed aan naar het lokale wildlife park te gaan. Dat is een soort dierentuin, maar dan met alleen maar Australische soorten. Je mocht hierbij ook koala’s knuffelen, slangen aaien en met kangoeroes boxen. Het was heerlijk weer en enigszins bereikbaar met het OV dus dat was prima. Verder heb ik nog een dag besteed aan administratieve zaken: visum verlengen, spullen voor vakantie kopen, uitzoeken hoeveel het kost om je laptop te versturen etc. Was minder leuk, wel nuttig. Mijn visum bleek achteraf nog een leuk verhaal te worden. Oorspronkelijk had ik een contract voor 5 maanden en een werkvisum voor 6. Hier aangekomen werd mijn contract verlengd, maar wilden ze mijn werkvisum niet verlengen. Ik kon wel een toeristenvisum aanvragen, maar dat mocht ik pas doen op het moment dat mijn contract afgelopen was. Aangezien dat 1 was voor dat mijn visum verliep werd dat een beetje krap. Daarvoor had ik een afspraak gemaakt met de immigration office, die werd gecancelled maar als ik nou 1 dag voor mijn contract afliep mijn toeristenvisum aanvroeg zou alles goed komen. Dat deed ik braaf maar vervolgens had ik nog geen nieuw visum toen mijn werkvisum afgelopen was. Dus ik weer bellen, werd mij (uiteraard) verteld dat ik illegaal in het land was en waarom ik in godesnaam niet eerder mijn verzoek voor een toeristenvisum had ingediend. Ik dat uitleggen, zij zeggen dat het absolute onzin was en dat het prima een week eerder gekund had. Nu moest ik maar zsm naar een office toe om mijn status van ‘illegaal’ naar ‘in afwachting’ te veranderen, want dat kon natuurlijk niet via de telefoon. De volgende dag kreeg ik echter een mail dat ik mijn aanvraag was goedgekeurd, dus toen ging ik er maar van uit dat het goed was. Dat was echter wel de dag dat we uit Perth wilden vertrekken, dus het had niet veel langer moeten duren.

Nog even terugkomend op mijn werk: de projecten waren af, mijn Australische begeleiders zeer tevreden en mijn rapport is in principe publicatiewaardig, dus dat is leuk. Verdere afhandeling volgt over 2 maandjes in Nederland, nu eerst lekker vakantie.

Het avontuur begon in Perth. We haalden onze fantastische auto op bij Wicked: het is een normale toyota corolla hatchback maar met een 3 persoonstent op het dak die in 1 vloeiende beweging op te zetten en af te breken is. Supergeniaal. Daarna naar de supermarkt om die eens even te plunderen voor voorraden en ook vooral veel water, want dat is hét advies als je naar afgelegen gebieden reist: neem genoeg water mee, als je auto stukgaat moet je je nog even kunnen redden. Daarna onze eerste paar 100 kilometer naar Dongara. Daar stormde het ’s nachts nogal, dus dat was een goeie vuurdoop voor de tent, maar die overleefde het prima. De dag erna in een lange ruk naar Coral Bay. Dat is een dorp met 300 inwoners wat ongeveer de Australische variant op een bounty island is. Een supermarkt, een camping, een luxe bar, een paar kilometer hagelwit strand en azuurblauwe zee. We hadden met vooruitziende blik onze snorkelset al gekocht in Perth en gingen daar enthousiast te water. Grote koraalriffen, verschillende soorten roggen, zeesterren, more fish than you care to count en 1 verdwaalde zeeschildpad. Supernice. Dat was even een rustdag, want nu kwam de grootste tocht, van Coral Bay via Port Hedland naar Karijini National Park. Dat hebben we in twee dagen gedaan, met 1 nacht wildkamperen tussendoor. De reden voor deze omweg om in Karijini te komen was dat alle andere routes slechte kwaliteit wegen hebben of zo afgelegen zijn dat verzekeringsmaatschappijen meer geld vragen voor sleepdiensten. Dat wilde de verhuurders vrolijk aan ons doorbereken en zelfs met de tamelijk belachelijke benzineprijzen hier was het nog steeds goedkoper om om te rijden dan binnendoor te gaan. Karijini was fantastisch. Maar dan echt supergaaf. Aan te raden voor iedereen die ooit naar West Australie gaat. Neem wel een 4 wheel drive, want vrijwel alle wegen in het park zijn onverhard en wij hadden het na 2 uur van onze stoel getrild worden met 20 km/uur toch wel gehad met onverharde wegen. Maar eenmaal bij de verschillende ‘gorges’ aangekomen was het feest. De routes naar beneden toe varieerden van een kronkelend zandpad naar het betere klim- en klauterwerk waar mensen met hoogtevrees maar beter niet aan kunnen beginnen. Eenmaal op de bodem waren er poeltjes die varieerden van kleine vijvers tot olympische zwembaden (al dan niet met duikplank). Behalve dat het uitzicht vanuit geen enkel olympisch zwembad ooit zo mooi zal zijn als de omgeving daar is. We zijn er drie dagen geweest, wat drie dagen vol hiken, pootjebaden, luieren en zwemmen waren. Het was er wel echt bloedjeheet, op de bodem van zo’n ravijn tikte het wel eens de 45 graden aan. Dus een paar liter water per dag (uur?) gingen er wel doorheen.

Daarna terug naar de kust via Karratha en Dampier. Dat zijn mijnwerkerssteden die niet zo heel boeiend zijn en wel heel duur. Van allebei een voorbeeld: in de supermarkt kwamen we een Nederlands meisje tegen die 7 jaar de wereld rondgetrokken was, maar vriendlief wilde settelen en koos Karratha. In haar eigen bewoording: “why did I end up in a shithole like this?”. Voor de prijzen: een bungalow in Karratha met 3 slaapkamers en 2 badkamers is er 8.5 ton. Dat is bijna een miljoen voor geen bijster groot huis in ongeveer de middle of nowhere. De camping was gelukkig niet duur. Daarna gingen we door naar Exmouth, helaas kregen we 80 km voor Exmouth een klein probleempje: een lekke band. Ik wilde net al mijn roestige bandenwissel skills in gaan zetten toen een auto stopte en de jongen die daarin zat wilde prima even helpen. Dat was dubbel mazzel, want de kans dat je in Australie binnen 5 minuten een andere auto tegenkomt is al minimaal, laat staan iemand die ook nog stopt en je ff gaat helpen in de brandende zon. Niet al teveel later konden we dus weer op weg en in Exmouth meteen maar een nieuwe band gekocht. 95% van West Australie heeft namelijk geen mobiel bereik en praatpalen kennen ze niet, dus als je strand is het vrij lastig om de wegenwacht te bereiken. Achter Exmouth ligt het Cape Range national park (op land) en het Ningaloo marine park (in zee), wat beide gaaf was om te bezoeken. Helaas was de stroming echt dramatisch sterk, dus we konden niet al te ver de (azuurblauwe) zee in. Aangezien we toch nog een keer verder het rif in wilden reden we terug naar Coral Bay, waar we met een bootje meegingen. Verder van de kust werd het koraal en het marine life echt een heel stuk beter. Heel Nemo is wel langsgekomen (inclusief schildpadden) en dan nog een heleboel meer vissen. Hoogtepunt was het zwemmen met een mantarog met een spanwijdte van ongeveer 2.5 meter. Stel je een zwemmend tweepersoonsbed voor en je hebt ongeveer een idee van de grootte. Nu zitten we in Carnarvon op een camping tussen de mangobomen, waar we net een bakje fish ’n chips hebben weggewerkt en nu toch echt maar eens fatsoenlijk moeten gaan koken. We trekken nu weer naar het zuiden, de exacte routebeschrijving volgt ongetwijfeld in een volgend blog.

Voor degenen die een samenvatting willen:
- 100+ dode kangoeroes langs de weg
- 4000 km rijden
- gemiddelde temperatuur 38-39 graden
- 7 schitterende gorges
- 200 kilometer koraalrif
- een halve fles Chivas Regal
- gemiddeld aantal uren zon per dag: 12
- 2 levende kangoeroes, 5 emoes, 15 zeeschildpadden, 2 manta’s, 1 thorny devil, 2 kwallen
- 1 relaxte auto met tent
- 3 geplette hagedissen (2 voor Michelle, 1 voor mij)
- 3x de soundtrack van de lion king
- 1 hele gelukkige (en donkerbruine) Bas
- 1 hele gelukkige (en superblonde) Michelle.

Groet