Opstarten 2.0
Door: Bas
Blijf op de hoogte en volg bas
08 Juni 2012 | Australië, Perth
Hallo
Voor de enkeling die gehoord heeft dat er een minitornado in een suburb in Perth heeft toegeslagen: ik leef nog, de minitornado was ongeveer een kilometer verderop. (Voor degenen die het niet meegekregen hadden, dat ding heeft zeer lokaal een paar huizen compleet omver geblazen.)
We zijn weer een tijdje verder, dus tijd voor een update. Het “normale” leven begint langzaam maar zeker een beetje vorm te krijgen in Perth, wat wel aangenaam is. Een hoop nieuwigheid is leuk, maar wel vermoeiend. Mijn stage begint daadwerkelijk van de grond te komen. Uit veiligheidsoverwegingen ga ik er niet al te uitgebreid over uitweiden, maar even een korte samenvatting: ik word erg vrijgelaten, wat er voor zorgt dat ik enerzijds bezig kan met dingen die ik interessant vind, anderzijds heb ik wel erg weinig aansturing en loop ik soms helemaal vast. De juiste balans vinden gaat dus komende dagen nog wel komen. Het is me ondertussen gelukt om een model helemaal zelf te genereren, de resultaten lijken alleen nog helemaal nergens op dus (pas op, de volgende zin bevat vaktaal) waarschijnlijk moet ik toch nog even ergens een boundary condition of twee toevoegen.
Naast allerhande werkgerelateerde zaken doe ik ook nog wel wat andere dingen. Dinsdag naar de film MIB3 geweest met Johannes en Ronald (allebei van mijn stage). Vrijdagavond werd ik door Anne-Sophie (huisgenoot) meegenomen naar een verjaardag van een vriendin van haar. Dat was wel een aardig feestje (Australiers zelf zijn ook tot de conclusie gekomen dat ze geen fatsoenlijk bier hebben, dus gaan ze maar andere troep schenken: wodka-vruchtensap (wodka-mangosap, top!) is ongeveer het populairste, gevolgd door, jawel, wodka-aanmaaklimonade.). Mijn stap-op-random-mensen-af-en-maak-een-praatje-van-langer-dan-1-minuut skills gaan zo hard vooruit. Daarna gingen we door naar feestje twee, waar ik tussen allemaal Fransozen en Reunionezen (?) belandde, dus waar ik af en toe even vriendelijk moest vragen of er overgeschakeld kon worden naar Engels. Ik kreeg er wel zelfgebrouwen honingbier in handen gedrukt, wat toch echt een vooruitgang is op woda-watdanook. Ik hield er ook een potentieel klimmaatje aan over: een meisje was “very keen” om te gaan klimmen, dus even kijken of dat gaat werken (de eerste afspraak staat voor komende zondag). Het was inmiddels half 2 dus de hoogste tijd om de stad in te gaan. Een aantal mensen waren afgehaakt, waaronder alle jongens, dus ik mocht in mijn eentje vier (dronken, Franse) dames begeleiden, wat zeer vermakelijk was. Helaas kwam ik de kroeg niet in omdat zowel mijn Nieuw Zeelandse evidence of age document als mijn rijbewijs niet geaccepteerd werden, en ik mijn paspoort niet meesleep naar een verjaardag. Jammer, einde van de avond.
Zaterdagochtend heb ik besteed aan een oerhollands klusje: mijn band plakken. Dat vergde wat improvisatie, want in de bandenplakset die ik gekocht had zaten alleen maar plakkertjes en lijm, en mijn huisgenoten bleken geen fietspomp te hebben. Met 2 lepels en de luchtpomp van het tankstation om de hoek lukte het ook. Dat was mooi, want nu kon ik op de fiets naar de South Perth Lawn Tennis Club, waar op zaterdagmiddag “social play” is. Dat was fantastisch grappig, ik haalde de gemiddelde leeftijd met minimaal 10 jaar omlaag. Niet helemaal waar ik op gerekend had, maar het niveau was prima, dus dat is goed genoeg. Het mijn eerste ervaring met op (echt) gras spelen, wat wel even wennen is. Na 2 uur spelen werd er vanaf de kantine omgeroepen: “can everyone quit playing please, we’re serving tea and (carrot) cake”. En iedereen liep rustig van de baan om even een half uurtje te theeleuten. Na de break werd ik door een jongen van een jaar of 30 benaderd of ik even met hem en zijn teamgenoten mee wilde spelen (zij waren allemaal rond de 30 en daarmee veruit de jongste leden van de club). Hun niveau lag iets boven dat van mij, maar dat speelde wel lekker en de biertjes achteraf waren ook wel prima. Ze vroegen ook of ik mijn nummer af wilde geven, ze hadden namelijk geen reserve voor hun team. Met een beetje mazzel kan ik dus vaker met hen meespelen, en anders hou ik het voor een tijdje bij de “social play”.
Zondag zou ik naar een festival gaan ter ere van Western Australia day (de volgende dag) met een aantal van de mensen die ik vrijdag had leren kennen. Ik voelde me echter niet helemaal lekker en het was naar Perthse maatstaven geen heel goed weer, dus ik heb een dagje zielig thuis op de bank/bed gehangen. Maandag ging ik even naar het centrum om eens te kijken hoe Western Australia Day gevierd werd. Er stonden 4 mini podia door het centrum, waar bandjes met publiek varierend tussen 0 en 200 man stonden te spelen, je kon knuffelen met local animals (varierend van de koala tot de python) of echte aboriginal facepaint krijgen. Verder kwam ik er achter waarom er in Perth meer geld uitgegeven wordt aan heating dan aan cooling: ze verkopen geen (lees: nauwelijks) truien/hoodies of een andere vorm van winterkleding. Met pijn en moeite uiteindelijk toch nog in de hippe surfwinkel (ja blijkbaar zijn surfers stoer genoeg om in de winter een hoodie te dragen) wat gevonden.
That’s it for now, geniet van jullie zomer.
Cheers
Voor de enkeling die gehoord heeft dat er een minitornado in een suburb in Perth heeft toegeslagen: ik leef nog, de minitornado was ongeveer een kilometer verderop. (Voor degenen die het niet meegekregen hadden, dat ding heeft zeer lokaal een paar huizen compleet omver geblazen.)
We zijn weer een tijdje verder, dus tijd voor een update. Het “normale” leven begint langzaam maar zeker een beetje vorm te krijgen in Perth, wat wel aangenaam is. Een hoop nieuwigheid is leuk, maar wel vermoeiend. Mijn stage begint daadwerkelijk van de grond te komen. Uit veiligheidsoverwegingen ga ik er niet al te uitgebreid over uitweiden, maar even een korte samenvatting: ik word erg vrijgelaten, wat er voor zorgt dat ik enerzijds bezig kan met dingen die ik interessant vind, anderzijds heb ik wel erg weinig aansturing en loop ik soms helemaal vast. De juiste balans vinden gaat dus komende dagen nog wel komen. Het is me ondertussen gelukt om een model helemaal zelf te genereren, de resultaten lijken alleen nog helemaal nergens op dus (pas op, de volgende zin bevat vaktaal) waarschijnlijk moet ik toch nog even ergens een boundary condition of twee toevoegen.
Naast allerhande werkgerelateerde zaken doe ik ook nog wel wat andere dingen. Dinsdag naar de film MIB3 geweest met Johannes en Ronald (allebei van mijn stage). Vrijdagavond werd ik door Anne-Sophie (huisgenoot) meegenomen naar een verjaardag van een vriendin van haar. Dat was wel een aardig feestje (Australiers zelf zijn ook tot de conclusie gekomen dat ze geen fatsoenlijk bier hebben, dus gaan ze maar andere troep schenken: wodka-vruchtensap (wodka-mangosap, top!) is ongeveer het populairste, gevolgd door, jawel, wodka-aanmaaklimonade.). Mijn stap-op-random-mensen-af-en-maak-een-praatje-van-langer-dan-1-minuut skills gaan zo hard vooruit. Daarna gingen we door naar feestje twee, waar ik tussen allemaal Fransozen en Reunionezen (?) belandde, dus waar ik af en toe even vriendelijk moest vragen of er overgeschakeld kon worden naar Engels. Ik kreeg er wel zelfgebrouwen honingbier in handen gedrukt, wat toch echt een vooruitgang is op woda-watdanook. Ik hield er ook een potentieel klimmaatje aan over: een meisje was “very keen” om te gaan klimmen, dus even kijken of dat gaat werken (de eerste afspraak staat voor komende zondag). Het was inmiddels half 2 dus de hoogste tijd om de stad in te gaan. Een aantal mensen waren afgehaakt, waaronder alle jongens, dus ik mocht in mijn eentje vier (dronken, Franse) dames begeleiden, wat zeer vermakelijk was. Helaas kwam ik de kroeg niet in omdat zowel mijn Nieuw Zeelandse evidence of age document als mijn rijbewijs niet geaccepteerd werden, en ik mijn paspoort niet meesleep naar een verjaardag. Jammer, einde van de avond.
Zaterdagochtend heb ik besteed aan een oerhollands klusje: mijn band plakken. Dat vergde wat improvisatie, want in de bandenplakset die ik gekocht had zaten alleen maar plakkertjes en lijm, en mijn huisgenoten bleken geen fietspomp te hebben. Met 2 lepels en de luchtpomp van het tankstation om de hoek lukte het ook. Dat was mooi, want nu kon ik op de fiets naar de South Perth Lawn Tennis Club, waar op zaterdagmiddag “social play” is. Dat was fantastisch grappig, ik haalde de gemiddelde leeftijd met minimaal 10 jaar omlaag. Niet helemaal waar ik op gerekend had, maar het niveau was prima, dus dat is goed genoeg. Het mijn eerste ervaring met op (echt) gras spelen, wat wel even wennen is. Na 2 uur spelen werd er vanaf de kantine omgeroepen: “can everyone quit playing please, we’re serving tea and (carrot) cake”. En iedereen liep rustig van de baan om even een half uurtje te theeleuten. Na de break werd ik door een jongen van een jaar of 30 benaderd of ik even met hem en zijn teamgenoten mee wilde spelen (zij waren allemaal rond de 30 en daarmee veruit de jongste leden van de club). Hun niveau lag iets boven dat van mij, maar dat speelde wel lekker en de biertjes achteraf waren ook wel prima. Ze vroegen ook of ik mijn nummer af wilde geven, ze hadden namelijk geen reserve voor hun team. Met een beetje mazzel kan ik dus vaker met hen meespelen, en anders hou ik het voor een tijdje bij de “social play”.
Zondag zou ik naar een festival gaan ter ere van Western Australia day (de volgende dag) met een aantal van de mensen die ik vrijdag had leren kennen. Ik voelde me echter niet helemaal lekker en het was naar Perthse maatstaven geen heel goed weer, dus ik heb een dagje zielig thuis op de bank/bed gehangen. Maandag ging ik even naar het centrum om eens te kijken hoe Western Australia Day gevierd werd. Er stonden 4 mini podia door het centrum, waar bandjes met publiek varierend tussen 0 en 200 man stonden te spelen, je kon knuffelen met local animals (varierend van de koala tot de python) of echte aboriginal facepaint krijgen. Verder kwam ik er achter waarom er in Perth meer geld uitgegeven wordt aan heating dan aan cooling: ze verkopen geen (lees: nauwelijks) truien/hoodies of een andere vorm van winterkleding. Met pijn en moeite uiteindelijk toch nog in de hippe surfwinkel (ja blijkbaar zijn surfers stoer genoeg om in de winter een hoodie te dragen) wat gevonden.
That’s it for now, geniet van jullie zomer.
Cheers
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
